خسته و شکسته تر از همیشه است
رمقی برایش باقی نمانده
در مردابی ساخته دست خودش اسیر است و هر روز و هر لحظه بیشتر فرو میرود
دیگر حتی دستش را برای نجات تکان هم نمیدهد
کنارم دراز میکشد
بی مقدمه میگوید من عاشق توام هیچ کسی به اندازه من تورا دوست ندارد
خواب و بیدارم لبخندی میزنم و کمی جابجا میشوم سالهاست که این جمله را نشنیده ام
اما بی تفاوت چشمانم را میبندم خسته تر از آنم که بخواهم نیمه شب به حرفهایش گوش دهم
ادامه میدهد
اراده کنی قلبم را از سینه بیرون میاورم بخواهی میمیرم
تکان هم نمیخورم
درد تمام وجودش را فرا گرفته به سختی به سمتم بر میگردد دستش را دور کمرم حلقه میکند به آرامی میگوید چطور می توانی کسی را دوست نداشته باشی تو عاشق هیچ کس نیستی نه من نه فرزندمان نه پدرت نه مادرت نه حتی دوستانت
کمی جا میخورم به فکر فرو میروم
یعنی من کسی را دوست ندارم؟
من اینگونه ام؟
منی که به لطافت و مهربانی شهره ام؟
عشق برایم کلمه گنگی میشود هرچه فکر میکنم جوابی نمیابم صدای زنگ ساعت میگوید 5صبح است
درحالی که از تخت پایین می آیم به چشمانش خیره میشوم ومیگویم عشق یعنی برای زندگیم میجنگم وبا تمام سختیها ادامه میدهم و لبخند میزنم
تو برای این زندگی چه میکنی؟
*ب*اران*

تو چه میدانی از من...؟

من امروزم را قربانی دیروزهایی کرده ام...

که به امید فرداهایی بهتر بودم..

امروز، مرا دریاب...

تو چه میدانی؟ از دختری که...

هیچ وقت در پشت پرچین دلش محبت را احساس نکرد...

از تنهایی میترسد اما حتی...

در خلوت خودش نیز کسی را ندارد تا فکرش را آشفته کند...! سالهاست مجنونی میخواهد اما حتی لحظه ای رهگذر قلب کسی نبوده است...

سالهاست گام بر میدارد به امید سوسوی عشقی...

به امید خورشید دنیا را درنوردیده اما حتی جرعه ای نور نصیبش نشده...

از دختری خسته تو چه میدانی؟

از احساساتی که در هر یکای زمان جریحه دار میشوند

از آرزوهایی که دفن شدند و زیر خربار ها خاک مرگ را دراغوش گرفتند...

از دختری که در اوج جوانی غبار پیری بر گیسوانش نشست...

از خط خطی های شبانه اش ،

از قلب شکسته اش که سالهاست رهگذران روی آن پای گذاشته اند..

از جوانی پیر که بین شور و هیاهوی زندگی...

در گوشه ای انتظار مرگ را میکشد...

از دلی شکسته...

زندگی از هم گسسته...

تو نمیدانی چه قدر سرد است هوای تنهایی...

چه قدر سخت است زندگی در دیار مردگان... چه قدر سخت است نفس های بیهوده!

چه قدر دردناک است برای هیچ فرهادی شیرین نباشی...

تو نمیدانی...

زیرا تو در هرکجای دنیاکه هستی...

قلبی برایت میتپد و حرارت عشقی را لمس کرده ای...

تو در دیار عشق من دردیار مرگ...

چه قدر فاصله است پس نخواه که از من بدانی...